Kościół Rzymskokatolicki pw. św. Marcina w Śnieciskach
Śnieciska w województwie wielkopolskim to miejsce, w którym znajduje się barokowy, drewniany kościół, zabytkowa szkoła oraz spichlerz. Kościół warto odwiedzić – bez problemu można zaparkować samochód i rozpocząć zwiedzanie. Świątynia z drewna wraz z przylegającą dzwonnicą o otwartej konstrukcji słupowej, krytą gontem, tworzy ciekawą wizualnie całość. W dzwonnicy wiszą trzy dzwony: dwa z XV wieku i jeden z pierwszej połowy XVII wieku.
Historia parafii i budowa kościoła
Początki parafii św. Marcina sięgają XII lub XIII wieku. Fundatorem parafii była Kapituła Gnieźnieńska. Sam kościół pojawia się po raz pierwszy w źródłach w 1416 roku. Obecny budynek pochodzi z 1767 roku, a proboszczem parafii w tym czasie był ks. Franciszek Brzeziński. Świątynię poświęcono w 1793 roku przez biskupa Franciszka Rydzyńskiego.
Kościół wybudował mistrz ciesielski Jan Ślumski. W 1855 roku obok niego wzniesiono drewnianą dzwonnicę. Utrzymanie świątyni zapewniali miejscowi mieszkańcy oraz w dwóch trzecich właściciele majątku Śnieciska.
Teren przykościelny
W 1929 roku, podczas prac restauracyjnych przy kościele, robotnicy przekształcili przylegający od północy skarbczyk w kaplicę Serca Pana Jezusa. W tym samym czasie artyści wykonali polichromie, które ozdobiły wnętrze według projektu Wiktora Gosienieckiego, dodając świątyni wyjątkowego charakteru.
Na przykościelnym, niewielkim cmentarzu znajdują się groby rodziny Sarrazinów – katolickich Niemców, którzy przez lata związani byli z lokalną społecznością. Wśród nich spoczywają Albert (1834–1899), Mathilde z Bauchów (1840–1908), Hugo (1873–1914) oraz Richard Sarrazin (1876–1877), tworząc trwałą pamiątkę po dawnych mieszkańcach Śniecisk.
Wnętrze i wyposażenie kościoła
Wnętrze kościoła jest trójnawowe, podzielone trzema rzędami słupów. Nawa główna i prezbiterium mają deskowane stropy z łagodnie zaokrąglonymi narożami, natomiast nawy boczne przykryte są stropami płaskimi. Kaplica zdobi strop kasetonowy, a drewniany chór harmonijnie wybrzuszony ku wnętrzu spoczywa na solidnych słupach.
Po wejściu uwagę przyciągają ołtarz główny z drugiej połowy XVIII wieku oraz bogato zdobione ołtarze boczne – rokokowy i barokowy. Na belce tęczowej znajduje się późnogotycki krucyfiks z XVI wieku, a obok niego stoi gotycka kamienna kropielnica. W prezbiterium warto zwrócić uwagę na polichromię przedstawiającą św. Marcina oraz jej fundatorów – rotmistrza Poplińskiego i księdza Faustmanna.
Cenne przedmioty w kościele
Do cennych przedmiotów należą: monstrancja z 1715 roku z cechą imienną poznańskiego złotnika Golfryda Wemheide, kielich z 1695 roku, relikwiarz w formie krzyża z symbolami ewangelistów na ramionach z drugiej połowy XVI wieku oraz trybularz z pierwszej połowy XVIII wieku. W zakrystii znajduje się także lavabo, które ufundował ksiądz proboszcz Faustmann. Na ścianie kościoła w złoconej ramie umieszczono obraz Matki Boskiej Częstochowskiej, a najcenniejszym wizerunkiem pozostaje Matka Boska Nieustającej Pomocy, podarowana przez księdza infułata mgr. Józefa Jany’ego.
Obiekty wokół kościoła
W niewielkiej odległości od świątyni, w cieniu prastarych drzew, wzniesiono grotę Matki Boskiej, upamiętniającą poświęcenie parafii Najświętszemu Sercu Maryi 6 lipca 1946 roku. Na przykościelnym cmentarzu znajduje się kostnica, a w jego otoczeniu stoi krzyż misyjny z 2006 roku. W pobliżu wzniesiono nie tylko zabudowania probostwa z 1883 roku. Niedaleko – powstała organistówka z 1888 roku, która tworzy w ten sposób zespół budynków powiązanych funkcjonalnie i przestrzennie z kościołem. Z kolei – 900 metrów od kościoła znajduje się cmentarz parafialny, poświęcony w 1853 roku. Przez całe swoje wielowiekowe istnienie kościół pozostawał nierozerwalnie związany z kultem swoich patronów – świętego Marcina i świętego Józefa.
Okolica obfituje w ciekawe miejsca i zabytki – zobacz wiatraki w Koszutach, które przeniesione zostały w to miejsce z okolic Środy Wielkopolskiej.
Uwielbiam odkrywać miejsca, w których nie byłem. Chodzę po górach i podróżuję. Interesuje mnie historia, sport oraz etnografia. Zajmuję się także genealogią rodzinną.