Są takie dni, że mimo najlepiej zaplanowanej wycieczki, w najpiękniejsze miejsca, po prostu mi się nie chce. No nie i już. Niby wiem, że góry, piękna pogoda, obcowanie z przyrodą, ale i tak najchętniej zostałabym w domu i robiła „nic”.
Budzikom śmierć!
Foch towarzyszy mi już od momentu, kiedy dzwoni budzik. Jak to? Mam wstać w środku nocy? Po co? PO CO? Warunkiem, żebym w ogóle podniosła głowę z poduszki jest czekająca na mnie kawa. Nie, że się dopiero robi. Ona musi już być w kubku i na mnie grzecznie czekać, gdy „wczłapuję” do kuchni. Dlatego w takie dni Tomek jest na nogach pierwszy. Tempo mam gorsze niż leniwiec i jęczę na każde „pospiesz się!”. Za jakie grzechy? Spać sobie jeszcze mogłam przecież! Funkcja myślenia jest wyłączona, więc nie do końca wiem, co spakowałam do plecaka. Dobrze, że Tomek ogarnia resztę, bo ja cały czas poruszam się w trybie „stand by”.
Godzina później niż planowano
Jakimś cudem jednak w końcu jestem gotowa i wsiadamy do samochodu. Jej, tak daleko trzeba jechać, cała wieczność minie, zanim będziemy na miejscu! A potem jeszcze się pocić i męczyć… nie doceniam nawet tego, że przez jakiś czas mogę siedzieć i może nawet przymknąć jeszcze oko. Foch w pełnej krasie!
Droga mi się dłuży niemiłosiernie, zbyt rozmowna też nie jestem. W końcu, po stu latach świetlnych, docieramy na miejsce. No i teraz trzeba będzie się jeszcze męczyć. I imię czego, ja się pytam? Po co? Zarzucam jednak plecak i ruszamy. Po trzech krokach czuję, że przebiegłam maraton. No ale skoro już zostałam tu siłą przez męża zawleczona, to powoli prę do przodu. „Powoli” – mówię do Tomka – „Nie będę biegła!” Po drodze zastanawiam się, skąd ten facet ma do mnie tyle cierpliwości.
Po co tu jestem?
Pierwsze podejście, zazwyczaj strome. Niestety mam tak, że przez pierwszą godzinę pocę się jak diabli. Pot spływa mi po plecach, kapie z nosa, a twarz mam w kolorze dojrzałej róży. Wyglądam, jakbym za chwilę miała dostać zawału. No tak mam. Zawsze. Bez względu na kąt nachylenia terenu. Potem już zamieniam się w kozicę górską, ale ta pierwsza godzina to istny dramat przetrwania. Normalnie mi to nie przeszkadza, jednak w „poranek focha” wydaje mi się, że wszyscy ludzie na szlaku się na mnie gapią. I się śmieją, że łajza jakaś się w góry wybrała… I znowu w głowie mi się kołacze pytanie: ”Po co ja się tak męczę? PO CO???”.
Małe plusy sytuacji
Ale uwaga: dostrzegam także pierwszy plus – przynajmniej szybko nabieramy wysokości i niedługo wyjdziemy w lasu. No to już coś 🙂 Stawiam więc kolejne kroki. Powoli, ale konsekwentnie. Jeden za drugim, metr po metrze. Wyrównuję oddech, odpoczywam chwilkę i znowu idę. Do tamtego drzewa. Potem do kolejnego, wydłużając odległość i zwiększając nieco tempo. Czuję ożywczy zapach lasu. Słyszę ptasie trele. I dostrzegam już pierwszy szczyt, widzę pierwszy cel. Chyba się nawet uśmiecham pod nosem 😉
Przystaję i rozglądam się dookoła. I doznaję olśnienia!! Bez względu na to, w jakich górach jesteśmy, po raz kolejny patrzę na najwspanialszy widok na świecie i JUŻ WIEM, PO CO!! No właśnie po to!! 🙂 Po to, żeby nacieszyć oczy. Po to, żeby się zmęczyć, ale mieć satysfakcję z osiągnięcia celu. Po to, żeby zjeść zrobioną przez Tomka najlepszą bułkę na świecie o otoczeniu pięknego krajobrazu. Po to, żeby komuś na szlaku powiedzieć „cześć”. Po to, żeby się uśmiechnąć do kogoś, kto zmęczony, ale równie szczęśliwy dociera na szczyt. Po to, żeby ruszyć dalej. Po to, żeby być sam na sam z własnymi myślami. Po to, żeby móc z kimś (ukochaną osobą, przyjacielem, kolegą, koleżanką) dzielić tę radość z łażenia po górach. Po to, żeby… dopowiedzcie sobie, co tam chcecie 🙂
Kiedy wracamy do domu, oboje czujemy, że to był udany dzień. Śmiejemy się, mimo że czasem nogi już się pod nami uginają. Tysiąc razy powtarzamy sobie, że było naprawdę super. Jeszcze nie wyjechaliśmy, a już tęsknimy za górami. I w ogóle nie pamiętam , że miałam jakiegoś focha. Na kąśliwe „i po co było tak narzekać?” Tomka, udaję, że mam amnezję. Bom szczęśliwa i usatysfakcjonowana wycieczką. Czego i Wam życzę 🙂
Kasia
Nie zaczynam dnia bez pysznej aromatycznej kawy. Wolny czas dzielę między książki, a podróże. Lubię odkrywać miejsca nieznane i wracać do znanych. Kocham zwierzęta.
